Het kleine broertje is groot geworden

Zes jaar geleden maakte Vedad Ibisevic zijn debuut voor de Bosnische nationale ploeg. Niet omdat de bondscoach niet langer om hem heen kon, maar omdat de grote spelers van toen (denk aan een Sergej Barbarez, Zlatan Bajramovic, Sasa Papac en meer) de nationale ploeg besloten te boycotten.

Financiële problemen en corruptie waren aan de orde van de dag. Voor de spelers was het hun moment om een signaal af te geven naar de voetbalbond.

Vedo
De boycot opende een deur voor de toenmalige spits van Allemania Aachen. Vedad Ibisevic mocht mee naar Oslo. Bosnië won die wedstrijd met 2-1 van Noorwegen en Vedo speelde sterk. Omdat hij opgegroeide in St. Louis in de Verenigde Staten, mocht Ibiseviv ook uitkomen voor Team USA, destijds een ploeg met veel meer perspectief dan Bosnië. Maar getwijfeld over zijn keuze heeft hij nooit.

Donkere tijden
‘Wanneer ik voor Bosnië en Herzegovina speel, dan denk ik aan de donkere tijden waar ons volk doorheen is gegaan in de oorlog’, zei Ibisevic zes jaar geleden in een interview. ‘Dat motiveert me. Het minste wat ik kan doen, is de mensen met de nationale ploeg iets te vieren geven.’

Deze week, zes jaar na die woorden, gaf hij het volk dat, en nog zo veel meer. Hij scoorde het belangrijkste doelpunt in de nog jonge geschiedenis van het land. Hij schoot Bosnië naar het WK in Brazilië.

Verdeeldheid
We hebben het over een land dat ongelooflijke verwoesting en geweld zag in de vroege jaren negentig. Etnische verdeeldheid en haat teisteren nog altijd gebieden in het land. De politiek ligt overhoop.

De nationale competitie lijdt onder een gebrek aan financiële stabiliteit en zeer slechte infrastructuur. Veel van de teams van de BiH Premijer Liga kunnen hun spelers niet eens betalen. Ze zitten diep in de schulden. Maar ondanks al die problemen is het nationale team een voorbeeld van eenheid en kracht gebleken, een voorbeeld voor de gehele bevolking.

Knokken
Hoewel die ploeg niet het toonbeeld van geluk is geweest de afgelopen jaren, bleven ze knokken om hun en onze droom te verwezenlijken. In de kwalificatie voor het WK2010 in Zuid-Afrika werd Bosnië in de groep knap tweede. Achter Spanje, maar voor België en Turkije.

In de play-offs wahtte Portugal, maar twee keer een 1-0 verlies betekende geen mondiaal voetbaltoernooi voor Bosnië en Herzegovina.

Parijs
Twee jaar later was een eindtoernooi nog dichterbij. Op de laatste speeldag ging het in Parijs tussen Frankrijk en Bosnië. Bosnië moest winnen, Frankrijk had genoeg aan een gelijkspel. In het hol van de leeuw leek het dan toch te gaan lukken. Eindelijk een groot toernooi. Een 1-0 voorsprong moest over de streep worden getrokken.

Een discutabele strafschop gooide een kwartier voor tijd alsnog roet in het eten. In de play-offs was het opnieuw Portugal dat er voor zorgde dat Bosnië niet naar EURO2012 ging.

Groot geworden
Nu kwam het opnieuw op de laatste speeldag aan. Maar met één groot verschul: nu is het wel gelukt. Na dertig doelpunten in tien wedstrijden. Zes tegengoals. En iedere uitwedstrijd duizenden supporters die meekwamen, waardoor elke uitwedstrijd voelde als een thuiswedstrijd.

Bosnië gaat naar het WK. Het kleine broertje van het voormalig Joegoslavië is eindelijk groot geworden.